اشعار

ای روشـنـی تبار تو و نـور، تیـره ات          ای آسـمــانیان زمیــن هــم عشیـره ات

ای لحظه لحظه زندگی ات آیه آیه صبح        آئینه دار سوره ی شمس است سیره ات

---

دارد دلت عــلاقــه ی ذاتــی به آسـمان          همواره سوی اوست اگر چشم خیره ات

دُرّ یـتـیـمی و صـدف کـعـبـه خــانه ات

لطف خــدای عــزّوجــل پـشـتــوانه ات

ای لهجه ات ز نغمه ی باران فصیح تر        لبـخـنــدت از تـبـسّـم گـلـهــا مـلـیـح تــر

بر مــوی تو نـسـیـم بهشتی دخیـل بست            یعنی نـدیـده از خَــم زلفت ضـریـح تــر

ای بــا خــدای عــرش ز موسی کلیم تر           با سـاکـنــان فــرش ز عیـسـی مسیـح تر

با دیــدن تو عشق نمک گـیر شد که دید           روی تو را ز چهـره ی یــوسف ملیح تر

تو شــاه بیت شـعــر غــزل خـیز خلقتی

حُـسن خـتــام قـصّـه ی سـبـز نــبــوّتـی

هفت آسمان و رحمت رنگین کمانی ات       ذرّات خــاک و مــرحمت آسـمـانــی ات

احـسـاس شـاخــه هــا و نسیــم نوازشت          شـوق شـکـوفــه هــا وزش مهربانی ات

تنـهـا گــل همیـشـه بـهــار جـهـان تویی           گــل ها معطّـر از نـفس جــاودانــی ات

لطف تــو بــوده شــامل حال درخت ها           «حنّانه» بهره مند شد ازخطبه خوانی ات

هـر آفــریــده ای شده مدیــون جـود تو

بــرده نـصـیـبی از بــرکــات وجــود تـو

بر چـهــره ی تو نـقـش تـبـسّم همیـشگی         در سیـنـه ات ولی غــم مــردم همیـشگی

دریــایــی و نــمــایـش آرامــشــی ولــی             در پـهـنــه ی دل تو تــلاطــم همیـشـگـی

در وسعتی که عطر سکوت تو می وزد         بــارانــی از تــرانــه، تــرنّــم هـمـیـشگی

با حکمت ظریف تو مابین عشق و عقل         ســازش هـمـیـشـگــی و تفـاهم همیـشگی

سبز آمدی و زردِ جهان شد بهشت رنگ

با سبز تو زمین و زمان شد بهشت رنگ

ذکــر فـضـائـلـت شــده آواز جـبــرئـیــل             آگــاهــی از مـقــام تــو اعجــاز جبرئیـل

تا اوج عرش در شب مـعــراج رفته ای             بـالاتــر از نـهــایت پــرواز جـبــرئــیــل

مثــل حــریــر روشنـی از نور، پهن شد             در مـقــدم «بــراق» پَــر بــاز جـبـرئیـل

مــدّاح آسـتــان تـو و دوسـتــان تــوسـت             بایــد شنید وصف شـمــا را ز جـبـرئـیـل

سرمست نام توست بــزرگ فرشتگـــان

پـیـر غــلام تــوست بــزرگ فــرشتگــان

در آســتــان عــرش تــمــام سـتــاره هــا            بر نــور با شـکــوه تــو دارند اشــاره ها

چـشـم تو آینه است، نه آئینه چشم توست            بایــد عــوض شـود روش استــعــاره هـا

شصت و سه سال عمر سراسر زلال تو         داده است آبـــرو  به تـمــام هــزاره هــا

عیسی کُشند و غمزده نــاقــوس هـا ولی             نــام تو زنــده است بر اوج مـنــاره هــا

گلــواژه ای بــرای همیشه است نـام تـو

«ثبت است بر جریده ی عالم دوام تو»

: امتیاز

دارد غزل به عـشـق تو آغــاز می شود           مـثـل گـلـی که با نـفـستت بــاز می شود

می بـارد آسـمـان غــزل پـوش بیت هـام           هر مصرعی مسـافـر یک راز می شود

---

اســرار عــاشـقــانــۀ رنــدان روزگــار           در صحـن چشم های تو ابـراز می شود

حاجت به عقل و بیّـنه و احتجاج نیست           در آیـه هـای زلـف تو اعجــاز می شود

پــایـان راه آتــش ســوزان دوزخ اسـت           وقتی که از مسیـر تو اعراض می شود

وقـتی هــوا هــوای تو باشد فـقـط بـلـی           پـاسـخ بـه استـخــارۀ پــرواز می شــود

نامت محمد است و در اعـمـاق میـم تو           بـاران و عشق و قـافـیــه آغاز می شود

: امتیاز

درکوه انعــکاس خودت را شنـیده ای           تا دشت ها هــوای دلت را دویده ای

در آن شب سیاه نگـفــتی که از کـدام           وادی سبد سبد گــلِ مهتاب چیده ای؟

---

«تبت یدا.» ابی لهبان شعله می کشند           تا پرده ی نمایش شب را دریــده ای

رویت سپیده ای ست که شب های مکه را           خالت پرنده ای ست رها درسپیده ای

اول خــــدا دو چشم تو را آفرید و بعد           با چـشمکی ستاره و ماه آفــریده ای

باران گیسوان تو برشانه ات که ریخت          هرحلقه یک غزل شد وهرمو قصیده ای

راهب نگــــاه کرد و آرام یک تــرنج           افــتـــاد از شگــفــتی دست بریده ای

دیگر چرا به عطر تو ایــمان نیاوریم           ای لهجه ات صراحت سیب رسیده ای!

بالاتــر از بلندی پـــــــرهای جبـرئیل           تا خلوت خدا، تک و تنها پــریده ای

دریای رحمتی و از امــواج غصه ها           سهم تمـــــام اهل زمین را خریده ای

حتی کنار این غــــزلت هم نشسته ای          خط روی واژه های خطایم کشیده ای

گفتند از قــشــنــگیت اما خودت بگــو          از آن محــمـدی که در آیینـه دیده ای

: امتیاز